„Измиј ги забите!“
„Облечи се!“
„Земи го ранецот!“
И повторно. И повторно. Секое утро.
Но, што ако потсетувањето не помага – туку е лоша услуга?
🧠 НЕ ВАЖНА САМО ХИГИЕНАТА – ИМАЈ ЈА НА УМ И САМОСТОЈНОСТА
Да, важно е да ги четкаме забите. Но поважно е нешто друго: детето да научи како да биде самостојно – без некој постојано да стои над него.
Ако секогаш ние сме тие што ги потсетуваме, што учат нашите деца?
Дека одговорноста е надворешна. Дека некој друг ќе ги менаџира, ќе ги следи, ќе ги насочува.
Постојано потсетувајќи и давајќи наредби, даваме порака:
„Не верувам во тебе.“
И така, со тек на време, наместо некој што размислува, детето ќе порасне во личност која чека.
Чека потсетување. Чека дозвола. Чека насока.
Од „заборавив да ги измијам забите“, доаѓаме до:
„заборавив да ја напишам домашната задача“,
„заборавив да пратам мејл“,
„заборавив да наместам аларм“.
👀 ОДБИВАЊЕТО Е СИГНАЛ – НЕ ПРОБЛЕМ
Кога детето одбива да направи нешто, тоа не значи дека води инат. Тоа значи: сакам простор да одлучам сам/а. Не e “непослушно дете” – туку сака да има контрола и да биде самостојно.
📌 ШТО МОЖЕШ ДА НАПРАВИШ?
✅ Наместо наредба, понуди избор.
„Ќе ги измиеш забите прво или ќе се облечеш?“
(Изборот носи чувство на автономија.)
✅ Не интервенирај веднаш.
Ако еднаш заборави да го подготви ранецот за на училиште – не е крај на светот. Дозволи му да научи од своето искуство.
✅ Биди модел, не надзор.
Кога ти се грижиш за себе без драма – моделираш трајни навики.
🎯 НЕ БИДИ МЕНАЏЕР НА ТВОЕТО ДЕТЕ – БИДИ МЕНТОР
Твојот глас не треба секогаш да биде аларм. Понекогаш доволно е само да замолчиш и да гледаш како тие сами прават избор.
И да – ќе има грешки и пропусти. Но токму преку тие грешки се гради самостојна личност со внатрешната мотивација.
